Chapter Thirteen
Pinapanood ni Devon ang mga sakahan na nadadaanan ng bus na sinasakyan nila ni James. Nakahilig si James sa balikat niya at natutulog. Napangiti si Devon, kaninang medaling –araw sila umalis ng bahay ni Tita Myla matapos ang dalawang araw na bakasyon. Naalala niya kung anong ginawa ni James noong araw na dumating si James sa bahay .
“Give me your phone,” utos ni James. Katatapos lamang niya noong magmeryenda. Iniwan sila ng Tita Myla niya para makapag-usap ng maayos. Ibinigay naman ni Devon ang kanyang cellphone. Pinatay ito ni James atsaka tinanggal ang sim card nito. Inilagay niya sa kanyang wallet ang sim ni Devon at ibinalik ang phone sa dalaga.
Nakangangang humirit si Devon, “Bakit mo kinuha yung sim ko?”
“This is a vacation. Distractions are not allowed,” pormal na sagot ni James na nakangisi. “I’ll turn off mine too.” Tinanggal din ni James ang sim ng sariling phone.
Mula noon ay nawalan na siya ng contact kay Fretzie. Hindi niya matiyempuhan si James para kuhanin ang sim card niya. Mautak ito at palaging nakalagay sa bulsa ang wallet. Siguro nag-aalala na si Fretzie, bulong ni Devon sa sarili. Kahapon at naghahanap sila ni James ng mga pasalubong, hindi rin niya akalain ang mga nangyari kahapon.
Pinuntahan ni Devon at James ang simbahan sa bayan. Ikinuwento ni Devon ang pamihiin ng pagwi-wish kapag unang beses mong makarating sa isang simbahan. Sinamahan niya si James para magtirik ng kandila at magwish.
Pinanood niya ang lalaki habang nakapikit at naiilawan ng mga kandila. Nakangiting tinanong ni Devon si James pagkatapos nitong mag-wish, “Pwede naman daw mag-share ng wish. Anong wish mo?”
Ngumiti si James kay Devon at parang natunaw ang puso ni Devon, “I can’t tell. It’s a sweet secret.”
Habang naglalakad sila sa bayan para maghanap ng mga souvenirs na dadalhin at ipapasalubong sa mga kaibigan, hindi maiwasan ni Devon na mapansin ang mga dalaga at “hindi-na-dalaga” na palaging nakatingin kay James. Akala siguro nila artista ang kasama ko, natatawang bulong ni Devon sa sarili. Kung si Devon ay ang mga babae ang napapansin, si James naman ay ang mga nakatitig na lalaki ang nakikita.
May isang lalaki ang bumati kay Devon. Ipinakilala sa kanya ni Devon ang lalaki bilang isang kakilala. Hindi maalis ni James ang kamay ng lalaki na nakahawak sa kamay ni Devon habang masayang nag-uusap ang dalawa. Siguro ay napansin ng lalaki ang matalim na tingin ni James, kaya nagpaalam kaagad ito. Matagal ng nakaalis ang lalaki pero nakakunot pa din ang noo ni James.
“Anong problema,” tanong ni Devon. Tumalikod si James at nagkunwaring tumitingin sa mga souvenirs. Pero alam ni Devon na may problema, kaya tinanong niya ulit ito. “What’s wrong?”
“Don’t do that, again” mainit na sagot ni James at ipinagpatuloy ang paghahanap ng mga souvenirs.
Gulat naming nagtanong si Devon, “Do what?”
Tumingin si James kay Devon at maingat na sinabi, “I don’t like it when other guys touch you, even if it is Ivan.” Napanganga naman si Devon sa sinabi ni James. Nahalata ni James na magtatanong pa ulit si Devon kaya mabilis niya itong inunahan. “Don’t make me say it again.” Tumalikod ito at iniwan ang nalilitong si Devon.
Nakakilig, OO, bulong ni Devon sa sarili. Pero naman James, bakit ba puro hints lang. Nalilito na ako, exasperated na wika ni Devon sa natutulog na katabi. Naghift ng position si James at lalong sumiksik sa leeg at balikat ni Devon. Naalala naman ni Devon ang pinagusapan nila kagabi.
Nakaupo si James at pinapanood ang naghaharutan na si Tita Myla at Tito. Naglolokohan sila at nagkukurutan. Lumapit si Devon na may dalang mangga.
“They’re married for how long?” tanong ni James tinutukoy ang tiyahin at tiyuhin. Kaagad nitong nilantakan ang dalang mangga ni Devon.
“Almost twenty years na din,” nakangiting sagot ni Devon. Hindi niya mapigilan ang sarili na matawa kasi kunwaring sinusuntok ni Tita Myla ang asawa, habang si Tito naman ay lalong pinapahaba ang kanyang nguso.
“How on earth did they do that?” manghang tanong ni James.
“Ang alin?” tanong ni Devon..
“Stay together for that long,” sagot ni James na hindi inaalis ang tingin sa mag-asawa.
“Dahil sa mahal nila ang isa’t isa. Hindi naman siguro sila magpapakasal kung hindi di ba?” sagot ni Devon.
Napaismid si James. “Marriage is just a worthless piece of paper which can be burned any day. Love is an illusion.”
Napatingin naman si Devon kay James at napansin na parang nagbago ang mood nito. “Hindi naman. May mga tao naman na nagpapakasal dahil sa mahal talaga nila ang isa’t isa.”
Umiling si James at mapait na sinabi, “When my mom and dad got married, they were in love. When my younger sister was born, my mom left us for another guy. My dad was devastated. It took him three years to get his act together. For two years my aunt took care of me and my sister, cause my dad was too miserable to look after us. He even tried to kill himself. Twice. It took him another year before he could start talking to me, cause I look a lot like my mother. ”
Natigilan si Devon sa sinabi ni James. Alam niyang hiwalay ang magulang ni James pero hindi niya inakala na ganoon pala ang nangyari. Napatingin muli si James sa tiyahin at tiyuhin ni Devon, pero hindi na siya nakangiti.
“Not everybody is as lucky as your aunt and uncle. Tell me, how would I have romantic notions, when all love did to me was make me feel alone,” tanong ni James kay Devon.
Hindi alam ni Devon ang gagawin at sasabihin. Ang tanging gusto lamang niya ay yakapin si James at sabihin na magiging maayos ang lahat. Pero hindi niya yun kayang sabihin. Imbes ay humarap siya kay James at hinawakan ang dalawang balikat nito at sinabi.
“Kakantahan na lang kita. Masyado kang emo,” binitawan ni Devon ang balikat ni James. BIgla siyang kumanta, with matching actions, ng “Somebody to Love.”
Hindi naman mapigilan ni James ang matawa, Kinurot niya ang ilong ni Devon at nagwika, “You’re so funny. You always made me smile. You even make me think twice.”
“About what,” tanong ni Devon.
“About love,” mahinang sagot ni James.
Napailing si Devon, ano ba talaga kasi James. Naiinis na tanong ni Devon sa sarili, gusto niyang gisingin ang katabi at tanungin kung ano ba ang ibig niyang sabihin, pero inunahan na naman siya ng kaba.
Pinapanood ni Devon ang mga sakahan na nadadaanan ng bus na sinasakyan nila ni James. Nakahilig si James sa balikat niya at natutulog. Napangiti si Devon, kaninang medaling –araw sila umalis ng bahay ni Tita Myla matapos ang dalawang araw na bakasyon. Naalala niya kung anong ginawa ni James noong araw na dumating si James sa bahay .
“Give me your phone,” utos ni James. Katatapos lamang niya noong magmeryenda. Iniwan sila ng Tita Myla niya para makapag-usap ng maayos. Ibinigay naman ni Devon ang kanyang cellphone. Pinatay ito ni James atsaka tinanggal ang sim card nito. Inilagay niya sa kanyang wallet ang sim ni Devon at ibinalik ang phone sa dalaga.
Nakangangang humirit si Devon, “Bakit mo kinuha yung sim ko?”
“This is a vacation. Distractions are not allowed,” pormal na sagot ni James na nakangisi. “I’ll turn off mine too.” Tinanggal din ni James ang sim ng sariling phone.
Mula noon ay nawalan na siya ng contact kay Fretzie. Hindi niya matiyempuhan si James para kuhanin ang sim card niya. Mautak ito at palaging nakalagay sa bulsa ang wallet. Siguro nag-aalala na si Fretzie, bulong ni Devon sa sarili. Kahapon at naghahanap sila ni James ng mga pasalubong, hindi rin niya akalain ang mga nangyari kahapon.
Pinuntahan ni Devon at James ang simbahan sa bayan. Ikinuwento ni Devon ang pamihiin ng pagwi-wish kapag unang beses mong makarating sa isang simbahan. Sinamahan niya si James para magtirik ng kandila at magwish.
Pinanood niya ang lalaki habang nakapikit at naiilawan ng mga kandila. Nakangiting tinanong ni Devon si James pagkatapos nitong mag-wish, “Pwede naman daw mag-share ng wish. Anong wish mo?”
Ngumiti si James kay Devon at parang natunaw ang puso ni Devon, “I can’t tell. It’s a sweet secret.”
Habang naglalakad sila sa bayan para maghanap ng mga souvenirs na dadalhin at ipapasalubong sa mga kaibigan, hindi maiwasan ni Devon na mapansin ang mga dalaga at “hindi-na-dalaga” na palaging nakatingin kay James. Akala siguro nila artista ang kasama ko, natatawang bulong ni Devon sa sarili. Kung si Devon ay ang mga babae ang napapansin, si James naman ay ang mga nakatitig na lalaki ang nakikita.
May isang lalaki ang bumati kay Devon. Ipinakilala sa kanya ni Devon ang lalaki bilang isang kakilala. Hindi maalis ni James ang kamay ng lalaki na nakahawak sa kamay ni Devon habang masayang nag-uusap ang dalawa. Siguro ay napansin ng lalaki ang matalim na tingin ni James, kaya nagpaalam kaagad ito. Matagal ng nakaalis ang lalaki pero nakakunot pa din ang noo ni James.
“Anong problema,” tanong ni Devon. Tumalikod si James at nagkunwaring tumitingin sa mga souvenirs. Pero alam ni Devon na may problema, kaya tinanong niya ulit ito. “What’s wrong?”
“Don’t do that, again” mainit na sagot ni James at ipinagpatuloy ang paghahanap ng mga souvenirs.
Gulat naming nagtanong si Devon, “Do what?”
Tumingin si James kay Devon at maingat na sinabi, “I don’t like it when other guys touch you, even if it is Ivan.” Napanganga naman si Devon sa sinabi ni James. Nahalata ni James na magtatanong pa ulit si Devon kaya mabilis niya itong inunahan. “Don’t make me say it again.” Tumalikod ito at iniwan ang nalilitong si Devon.
Nakakilig, OO, bulong ni Devon sa sarili. Pero naman James, bakit ba puro hints lang. Nalilito na ako, exasperated na wika ni Devon sa natutulog na katabi. Naghift ng position si James at lalong sumiksik sa leeg at balikat ni Devon. Naalala naman ni Devon ang pinagusapan nila kagabi.
Nakaupo si James at pinapanood ang naghaharutan na si Tita Myla at Tito. Naglolokohan sila at nagkukurutan. Lumapit si Devon na may dalang mangga.
“They’re married for how long?” tanong ni James tinutukoy ang tiyahin at tiyuhin. Kaagad nitong nilantakan ang dalang mangga ni Devon.
“Almost twenty years na din,” nakangiting sagot ni Devon. Hindi niya mapigilan ang sarili na matawa kasi kunwaring sinusuntok ni Tita Myla ang asawa, habang si Tito naman ay lalong pinapahaba ang kanyang nguso.
“How on earth did they do that?” manghang tanong ni James.
“Ang alin?” tanong ni Devon..
“Stay together for that long,” sagot ni James na hindi inaalis ang tingin sa mag-asawa.
“Dahil sa mahal nila ang isa’t isa. Hindi naman siguro sila magpapakasal kung hindi di ba?” sagot ni Devon.
Napaismid si James. “Marriage is just a worthless piece of paper which can be burned any day. Love is an illusion.”
Napatingin naman si Devon kay James at napansin na parang nagbago ang mood nito. “Hindi naman. May mga tao naman na nagpapakasal dahil sa mahal talaga nila ang isa’t isa.”
Umiling si James at mapait na sinabi, “When my mom and dad got married, they were in love. When my younger sister was born, my mom left us for another guy. My dad was devastated. It took him three years to get his act together. For two years my aunt took care of me and my sister, cause my dad was too miserable to look after us. He even tried to kill himself. Twice. It took him another year before he could start talking to me, cause I look a lot like my mother. ”
Natigilan si Devon sa sinabi ni James. Alam niyang hiwalay ang magulang ni James pero hindi niya inakala na ganoon pala ang nangyari. Napatingin muli si James sa tiyahin at tiyuhin ni Devon, pero hindi na siya nakangiti.
“Not everybody is as lucky as your aunt and uncle. Tell me, how would I have romantic notions, when all love did to me was make me feel alone,” tanong ni James kay Devon.
Hindi alam ni Devon ang gagawin at sasabihin. Ang tanging gusto lamang niya ay yakapin si James at sabihin na magiging maayos ang lahat. Pero hindi niya yun kayang sabihin. Imbes ay humarap siya kay James at hinawakan ang dalawang balikat nito at sinabi.
“Kakantahan na lang kita. Masyado kang emo,” binitawan ni Devon ang balikat ni James. BIgla siyang kumanta, with matching actions, ng “Somebody to Love.”
Hindi naman mapigilan ni James ang matawa, Kinurot niya ang ilong ni Devon at nagwika, “You’re so funny. You always made me smile. You even make me think twice.”
“About what,” tanong ni Devon.
“About love,” mahinang sagot ni James.
Napailing si Devon, ano ba talaga kasi James. Naiinis na tanong ni Devon sa sarili, gusto niyang gisingin ang katabi at tanungin kung ano ba ang ibig niyang sabihin, pero inunahan na naman siya ng kaba.
Nasa taxi na sina Devon at James at pabalik sa apartment. Kinakabahan si Devon. Noong ibinigay kasi ni James ang sim card niya kanina at binuksan ang cellphone, isang katerbang mga texts mula kay Fretzie, Bret, Ivan, Ann at sa nanay niya ang natanggap niya. Kinakabahan siya sa magiging reaction ni Ann at Ivan pagdating nila.****
Pagtapat sa kanilang apartment ay kaaagad niyang ibinigay ang bahagi niya sa taxi fare at bumaba. Nagmamadali namang sumunod si James. Tinawag niya ito para sana makausap, pero laking gulat niya ng mabilis na niyakap siya ng humahangos na si Ann.
“Where have you been?” mabilis na tanong ni Ann. “I’m so worried. You just disappeared. I’ve been trying to call everybody you know. ” Bumaling naman si Ann kay Devon at mabilis na pinagsabihan ang kaibigan. “Dapat nagtetext ka man lang. You turned your phone off. Hindi ka naman ma-contact, ano ka ba?”
“It’s not her fault. I took her sim card. It’s our vacation,” marahang paliwanag ni James at papasok na siya sa gate ng apartment niya pero hinawakan siya ni Ann sa braso.
“Your vacation?” ulit ni Ann.
Napabuntunghininga si James at tumingin kay Ann. “Yeah, I followed her in Naga. Decided to have a few days of rest there.”
Nanlaki ang mga mata ni Ann at napailing, “ You—followed her there?” Hindi makapaniwala si Ann, kaagad niyang tinanong si James, “Why?”
“ I just want to,” mabilis na sagot ni James. Akmang papasok siya pero hinarang siya ni Ann.
“Why, James? You act as if you don’t want to be around with me. Pero kapag si Devon mawawala, susundan mo siya? Paano kung ako naman ang mawala,” naiiyak na tanong ni Ann.
Hindi na gusto ni Devon ang naririnig, gusto na niyang pumasok sa loob ng bahay. Pero parang napako ang paa niya sa kinatatayuan niya.
“Don’t be silly,” sagot ni James.
“Don’t be silly? Yan lang ang sasabihin mo? Bakit James? Give me a darn reason. Do you like her?” tanong ni Ann.
Napatiningin si Devon kay James at naging nakakabingi ang tibok ng puso niya. Hindi tumitingin si James sa kanya. I don’t want to talk about this, right now. But I have to get it over with. Hindi nagsalita si James at tiningnan lang si Ann.
Tuluyan ng napaiyak si Ann. Tumango siya na para bang naiintindihan ang katahimikan ni James. “Sana ma-realize mo na hindi sa lahat ng panahon dapat tahimik ka lang. Lalong maraming nasasaktan.”
Pinahid ni Ann ang luha at iniwan ang nakatayong si James. Pumasok siya sa loob ng bahay, hindi man lang niya tiningnan si Devon. I’m hurt, but I still have my heart, my pride, wika ni Ann sa sarili. \
Hindi naman makapagpigil si Ivan. “What was that?” Lumapit siya sa kaibigan at bahagyang itinulak ito pero hindi pa din nagsalita si James. “ She was half-to death worried about you and you just brushed her off like that.” Tumalikod si Ivan at sinundan ang umiiyak na si Ann.
Naiwan si James at Devon sa labas ng apartment. Walang nagsasalita. Papasok na sana si Devon ng biglang nagsalita si James. “I’m sorry.”
“For what?” tanong ni Devon.
“If I ever hurt you,” blankiong sagot ni James.
Napailing si Devon. Gusto na niyang malaman ang totoo, bahala na kahit hind imaging maganda ang sagot niya. “Ano ba ang totoo, James?”
“There’s nothing to know,” mabilis na sagot ni James habang nakatanaw sa malayo.
“Bakit ganoon? Ayaw mong lumabas ako kasama si Ivan, ayaw mong may kasama akong ibang lalaki. Hindi kita maintindihan,” nanghihinang sagot ni Devon.
“There’s nothing to understand,” mabilis na sagot ni James.
“Akala ko meron,” mahinang sagot ni Devon.
“We have nothing. Remember who I am Devon,” galit na wika ni James.
“Pwede naman kasing magmahal,” naiiyak na wika ni Devon.
Matigas ang sagot ni James. “Love made me miserable. Love made my mother leave us. Love made my father try to kill himself. Love made him hate me.” Tumalikod si James at naglakad papasok sa apartment. “Don’t expect me to be like you.”
Tuluyan ng lumuha si Devon sa sinabi ni James.
It’s better this way, konswelo ni James sa sarili. We’ll end up hurting each other, anyway. It’s better this way. Pero bakit kahit ilang ulit sabihin ni James ito sa sarili, parang hindi siya naniniwala.
0 comments:
Post a Comment